Η αλήθεια για το Άγιον Όρος και τους μοναχούς του (Παν. Γρηγορίου, 2001)

Τύπος της Κυριακής, 10 Ιουνίου 2001

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ: Με αφορμή μια συνέντευξη για την υγειονομική κάλυψη των διαβιούντων στον Άθω.

Ο κ. Παν. Γρηγορίου, είναι δρ. Νευρολόγος-Ψυχίατρος, διευθυντής του Ψυχιατρικού Τομέα του Γεν. Νομ. Νοσοκομείου Χαλκιδικής.

Παρακινήθηκα να γράψω το άρθρο αυτό όταν διάβασα στο ένθετο περιοδικό «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» (22.4.01) τη συνέντευξη που έδωσε ο μοναχός Μιχαήλ Χατζηαντωνίου στο δημοσιογράφο κ. Πέτρο Παπαβασιλείου.

Ο λόγος που θεώρησα τον εαυτό μου ως «καθ’ ύλην αρμόδιον» είναι ο εξής: Εδώ και είκοσι χρόνια ασκώ την ιατρική ειδικότητα της ψυχιατρικής, τα τελευταία δώδεκα στην ευρύτερη περιοχή του νομού Χαλκιδικής, όπου κατέχω τη θέση του διευθυντή του Ψυχιατρικού Tομέα του Γενικού Nομαρχιακού Νοσοκομείου Χαλκιδικής, στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγεται από πλευράς υγειονομικής κάλυψης και το Άγιον όρος.

Από της θέσεώς μου κατέχω πολύ καλά το επίμαχο ζήτημα (χρήση ψυχοφαρμάκων στο Άγιον Όρος). Επιπλέον, το γεγονός ότι ήδη από το 1974 (τελειόφοιτος τότε της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών) επισκέπτομαι τακτικά το Άγιον Όρος μου επιτρέπει να γνωρίζω καλά πρόσωπα και πράγματα του χώρου. Θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη από μέρους μου απέναντι στο δικαίωμα για αντικειμενική ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού, αν δεν παρέθετα τον εποικοδομητικό αντίλογό μου σε απάντηση κάποιων μονόπλευρων απόψεων που δημιουργούν αναληθείς εντυπώσεις.

Καταρχήν, γιατί αποτελεί είδηση ο πομπώδεις τίτλος με το θαυμαστικό, ότι «Στο Άγιον Όρος παίρνουν ψυχοφάρμακα»; Για έναν έμφρονα και αμερόληπτο αναγνώστη έχει την ίδια «πρωτοτυπία» με το ότι «Στο Άγιον Όρος παίρνουν αντιβιοτικά ή αντιυπερτασικά ή αντιρρευματικά φάρμακα». Τα ψυχοφάρμακα είναι κι αυτά φάρμακα, που ανακουφίζουν και βοηθούν τους ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Δεν καταλαβαίνω γιατί ειδικά στο Άγιον Όρος οι ψυχικά πάσχοντες δεν πρέπει να παίρνουν ψυχοφάρμακα. Δεν είναι κρίμα να αποκλείονται από τα θεραπευτικά μέσα της σύγχρονης ιατρικής επιστήμης;

Ο π. Μιχαήλ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του: «Δεν ανέχομαι, λέγει, αυτή την κατάσταση». Ισχυρίζεται ότι με προσωπική προσπάθεια μπορεί να θεραπεύσει κάποιος τα ψυχικά του συμπτώματα. Κάτι που ακούγεται καθημερινά μεταξύ των αδαών: «Διώξε μόνος σου το άγχος, βγάλε τη στενοχώρια από την ψυχή σου, ρίξ’ το έξω» κ.λπ. Παρόμοιες απόψεις προέρχονται ή από άγνοια ή από κάποιο ασυνείδητο φόβο απέναντι στην ψυχική πάθηση και τα ψυχοφάρμακα. Αν ήταν αποτελεσματικές τέτοιες συμβουλές, τότε η ύπαρξη ημών των ψυχιάτρων θα ήταν μάλλον περιττή.

Στο ίδιο πνεύμα ανήκει άλλη «σκανδαλώδης αποκάλυψη» που κάνει ο π. Μιχαήλ ότι οι Αγιορείτες επισκέπτονται ψυχιάτρους! Μα τόσο μιαρά όντα είμαστε οι ψυχίατροι, ώστε πας νουνεχής και ενάρετος πρέπει να μας αποφεύγει «ίνα μη μιανθεί»; Αποτελεί αφορμή επαίνου και όχι ψόγου το ότι επισκέπτονται ψυχιάτρους. Αν δεν τα έκαναν, τότε θα έπρεπε να κατηγορηθούν για μεσαιωνισμό και εγκληματική παράλειψη.

ο ιερομόναχος Χριστόδουλος.

Αρμοδιότητες

Τονίζω εδώ ότι από κάθε άποψη δεν είναι ορθή η στάση μερικών θρησκευτικών ανθρώπων, ακόμη και πνευματικών, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι όποιος ζει κατά Θεόν δεν πρέπει ποτέ να καταφεύγει σε ψυχιάτρους και ψυχοφάρμακα. Έχουν την άποψη ότι κακώς οι ψυχίατροι αντιποιούνται αρμοδιότητες που ανήκουν αποκλειστικά στο Θεό και στον πνευματικό. Οι Αγιορείτες, ακολουθώντας τη ζωντανή πνευματική τους παράδοση, αποφεύγουν τέτοιες απολυτότητες. Αναγνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ ψυχικού και πνευματικού προβλήματος και θεωρούν ότι, όπως όλες οι ασθένειες, έτσι και οι ψυχικές οφείλονται στην ατέλεια και τη φθορά του μεταπτωτικού ανθρώπου και δεν τις ταυτίζουν με έξωθεν δαιμονικές επήρειες. Είναι δείγμα σοφίας και ευρυχωρίας πνεύματος ο σεβασμός των Αγιορειτών προς την καλή χρήση των αποτελεσμάτων της.

Αν κατάλαβα καλά πάλι, ο π. Μιχαήλ μέσα από τις αντιφάσεις του υπονοεί ότι ο τρόπος της ζωής που επιβάλλεται στους μοναχούς (στρατιωτικοποίηση) είναι αυτός που προκαλεί τα ψυχικά προβλήματα. Επίσης ότι κάποιοι (άραγε σε τι ποσοστό;) που το μετάνιωσαν που έγιναν μοναχοί εγκλωβίζονται στο σύστημα και επειδή εμποδίζονται να εγκαταλείψουν το μοναστήρι ενίοτε αποπειρώνται αυτοκτονίαν ή αυτοπυρπολούνται. Οι ηγούμενοι τότε, για να αποτρέψουν την απόδρασή τους από το Άγιον Όρος, τους χορηγούν ψυχοφάρμακα ώστε να κάμψουν τη βούλησή τους και να τους έχουν άβουλα υποχείρια (ζόμπι…)! Ο ίδιος όμως, φρονίμως ποιών, δεν παραπονείται ότι είχε, και απ’ όσο ξέρω δεν είχε, τέτοια αντιμετώπιση, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει το μοναστήρι του. Αντίθετα απ’ ό,τι ίσως φαντάζονται κάποιοι που δεν έχουν γνωρίσει από κοντά τα πράγματα, ο τρόπος ζωής στο Άγιον Όρος όχι μόνον δεν είναι νοσογόνος αλλά είναι μάλλον ψυχοθεραπευτικός. Αλλού πρέπει να αναζητήσουμε τους εγκλωβισμένους της ζωής, που βιώνουν καθημερινά την απόγνωση, και όχι στο Άγιον Όρος.

Τα αναφερόμενα για τις περίφημες κούτες με το μυστηριώδες περιεχόμενο είναι τουλάχιστον αφελή. Τα μοναστήρια, επειδή δεν λειτουργεί φαρμακείο στο Άγιον Όρος, προμηθεύονται τα φάρμακά τους από φαρμακεία, συνήθως της Θεσσαλονίκης. Οι παραγγελίες φαρμάκων για τις ανάγκες 80-100 ανθρώπων (με μεγάλο ποσοστό ηλικιωμένων) και για χρονικό διάστημα ενός ή δύο μηνών προφανώς έχουν κάποιον όγκο και θα πρέπει να συσκευασθούν καλά σε «κούτες» για να φθάσουν με ασφάλεια στον προορισμό τους. Συνήθως περιέχουν φάρμακα κάθε είδους. Μέρος απ’ αυτά είναι και τα ψυχιατρικά φάρμακα. Ας ρωτήσει όποιος αμφιβάλλει σ’ ένα οποιοδήποτε φαρμακείο, που εξυπηρετεί πληθυσμό 2.000 κατοίκων και ας μάθει ποια είναι η τρέχουσα μηνιαία κατανάλωση ψυχοφαρμάκων και σε ποσοστό επί του συνόλου των φαρμάκων, αλλά και σε απόλυτο αριθμό εμβαλλαγίων (κουτάκια) και ας υπολογίσει περίπου τον όγκο τους. Ας ληφθεί υπόψη ακόμη ότι σημαντικό μέρος των φαρμάκων αυτών καταναλώνεται για τις έκτακτες ανάγκες των πολυπληθών επισκεπτών αλλά και για τις εκατοντάδες λαϊκών που εργάζονται στο Όρος.

 

Διαταραχές

Το Άγιον Όρος δικαιούται κι αυτό να έχει τους ψυχασθενείς του. Θα ήταν πολύ αφύσικο αν δεν υπήρχαν, αφού το ποσοστό αυτών που παρουσιάζουν ψυχικές διαταραχές στον ενήλικο πληθυσμό ανά πάσα χρονική στιγμή (επιπολασμός) έχει υπολογισθεί γύρω στο 15% για τους κατοίκους του δυτικού ημισφαιρίου.

Άλλωστε, ως γνωστόν, δεν απαιτείται πιστοποιητικό υγείας για να γίνει κάποιος μοναχός, ούτε πάλι αποπέμπεται από το μοναστήρι του όταν εμφανίσει κάποια σοβαρή ασθένεια. Το Άγιον Όρος δεν είναι εκτός πραγματικότητας χώρος, ούτε φιλοδοξεί να παρουσιάσει προς τα έξω την εικόνα μιας «ελίτ» κοινωνίας, σαν «κάστα» ανατολικών θρησκειών ή γνωστικών ή δεν ξέρω τι άλλο. Η Αθωνική Πολιτεία, το Περιβόλι της Παναγίας, είναι χώρος ανοιχτός, κοινωνικός και γνήσια ανθρώπινος, μια αγωνιζόμενη κοινωνία με πορεία προς το Θεό. Σε μια τέτοια κοινωνία οι ασθενείς έχουν τη θέση τους και μάλιστα τιμητική! Πού αλλού θα δείξουν οι υπόλοιποι, οι υγιείς, την αγάπη τους, την υπομονή τους και τη διακονία τους, αν όχι σε αυτούς που είναι δίπλα τους και τυχαίνει να είναι άρρωστοι;

Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ο π. Μιχαήλ και ο συντάκτης του άρθρου πρεσβεύουν τις λαϊκίστικες αντιεπιστημονικές απόψεις που λένε: «Μην πας σε τρελογιατρό, θα σε αποτρελάνει και θα στιγματισθείς δια βίου» ή «μην πάρεις ψυχιατρικά φάρμακα, είναι ναρκωτικά, θα εξαρτηθείς και θα καταντήσεις φυτό». Τέτοιες θέσεις δεν χρήζουν απαντήσεως, θα ήταν ματαιοπονία.

Η διαπίστωσή μου, ως ιατρού, είναι ότι στο Άγιον Όρος οι ψυχικά πάσχοντες θεραπεύονται πολύ σωστότερα, επιστημονικότερα και αποτελεσματικότερα απ’ ό,τι στον έξω κόσμο. Η μοναστική οικογένεια περιβάλλει με πολύ φροντίδα, αγάπη και ανεκτικότητα τον πάσχοντα αδελφό και δεν φείδεται εξόδων και κόπων για να του εξασφαλίσει την καλύτερη δυνατή θεραπεία και περίθαλψη. Του παρέχεται μια αντιμετώπιση που σπάνια βλέπει κανείς στη σημερινή κοινωνία, με σεβασμό στην ψυχική νόσο, σεβασμό στην ψυχή του πάσχοντος και την αξιοπρέπειά του. Μια αντιμετώπιση που διασώζει τον αυτοσεβασμό του αρρώστου. Αξίζει να διευκρινισθεί ότι σε καμιά περίπτωση δεν εμπλέκονται αναρμόδιοι στη θεραπευτική διαδικασία. Ακολουθείται η υποδεικνυόμενη από τον ειδικό θεράποντα ιατρό φαρμακευτική αγωγή, η οποία συνταγογραφείται με ευθύνη του αγροτικού ιατρείου Καρυών. Αλλά και στη συνέχεια, η χορήγηση των φαρμάκων και η εκτίμηση της κλινικής πορείας του ασθενούς δεν γίνεται από τυχάρπαστους μοναχούς. Στα περισσότερα μοναστήρια υπάρχουν πάνω από ένας μοναχοί-ιατροί με μεγάλη εμπειρία, οι οποίοι με έχουν καταπλήξει με την επιστημονική τους επάρκεια και ενημέρωση. Η μακροχρόνια πορεία των ψυχικά ασθενών μοναχών του Αγίου Όρους είναι πολλές φορές καλύτερη από εκείνη που έχουν οι ψυχασθενείς στον κόσμο, όπου ευτελίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια με τον εγκλεισμό στα ψυχιατρικά άσυλα ή τις λοιδορίες των συγχωριανών τους.

Ο παραλληλισμός, που απρόσφορα παραθέτει ο π. Μιχαήλ, των μαστουρωμένων με χασίς βεδουίνων με τους μοναχούς του Αγίου Όρους, αν δεν αποτελεί ατυχή φραστική υπερβολή του, τον εκθέτει επικίνδυνα… Ίσως θα άξιζε, πριν από τη δημοσίευση της συνέντευξης, να τεθεί το κείμενο υπόψη ενός ψυχιάτρου (της εμπιστοσύνης της εφημερίδας) με το ερώτημα αν ευσταθούν επιστημονικά οι αναφερόμενοι ισχυρισμοί. Είμαι βέβαιος πως θα συμφωνούσε μαζί μου ότι πρόκειται για συνήθεις αντιψυχιατρικές απόψεις απαιδεύτων ανθρώπων.

Σκανδαλολογία

Αναφορικά ως προς τα περί «βιτρίνας», το Άγιον Όρος δεν διατείνεται ότι είναι μια κοινωνία τελείων ανθρώπων. Όπως άλλωστε υπογραμμίζει (αναιρώντας στην ουσία όλα τα προηγούμενα) στην τελευταία παράγραφο της συνέντευξης ο π. Μιχαήλ: «Η πλειοψηφία των μοναχών είναι πολύ καλά παιδιά! Τα αγαπάς, σε κοιτάζουν με καθαρή ματιά. Υπάρχει κι ένας πολύ μικρός αριθμός μοναχών που δεν έχουν καθαρή καρδιά…». Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, προς τι η σκανδαλολογία όλης της υπόλοιπης συνέντευξης; Δεν μας διευκρίνισε από την αρχή ότι ομιλούσε για ελάχιστες εξαιρέσεις! Μας άφησε να νομίζουμε ότι τέτοια είναι η εικόνα του Αγίου Όρους γενικά. Ποια είναι, κατά τον π. Μιχαήλ, η πραγματική και αντιπροσωπευτική βιτρίνα του Αγίου Όρους; Οι 5-10 συμπαθέστατοι ψυχικά ασθενείς, οι 5-10 ατακτούντες και ο αυτοπυρποληθείς; Δεν αδικούμε έτσι τους 2.000 αγωνιζόμενους μοναχούς που ζουν αφανώς με άσκηση, καθαρότητα βίου και σκληρή εργασία, χαρούμενοι και φυσιολογικοί;

Θλιβόμαστε βλέποντας τις εξαιρέσεις να γενικεύονται, το σφάλμα του ενός να μεγεθύνεται και να διατυμπανίζεται και την αρετή των πολλών να αποσιωπάται. Το γνωρίζουν οι αγιορείτες και είναι φυσικό και επιβεβλημένο να λαμβάνουν τα μέτρα τους. Τους κατηγορούμε για υποκρισία, επειδή προφυλάσσονται; Ποια οικογένεια θα παρεδίδετο εκούσια σε πάνδημο διασυρμό και διαπόμπευση διαλαλώντας δημόσια το παραστράτημα της κόρης ή του γιου; Προστατεύοντας την υπόληψη του προσώπου που έσφαλε, αλλά και της οικογένειας, από τη χλεύη της αδηφάγου δημοσιότητας, έχουμε ελπίδες να γιατρέψουμε τις πληγές, αλλιώς «έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης». Το Άγιον Όρος είναι μια κοινωνία γνήσιας αγάπης, όπου οι σφάλλοντες και αμαρτάνοντες ούτε εξοστρακίζονται, ούτε διαπομπεύονται, ούτε λιθοβολούνται. Θάλπονται και σκεπάζονται ως πάσχοντες αδελφοί και οικονομούνται με συμπάθεια και πνευματική αντιμετώπιση ώστε να παρακινηθούν «εις μετάνοιαν και να έλθουν εις σωτηρίαν».

Με λύπησε η συνέντευξη του π. Μιχαήλ. Κατηγορεί, ελαφρά τη καρδία, αγίους ανθρώπους, ταπεινούς και αφανείς στο ευρύ κοινό, αλλά καταξιωμένους στην καρδιά όσων τους εγνώρισαν ότι δήθεν «προέβαλαν εαυτούς ως χαρισματικές προσωπικότητες» για να αιχμαλωτίσουν ψυχές! Δεν μπορώ να μην υπομειδιάσω! Είναι κρίμα για ένα μοναχό να παραδίδει τους αδελφούς και πατέρες του θύματα στον Μολώχ της δημοσιότητας με αντάλλαγμα τα αργύρια της αυτοπροβολής και τον τίτλο τιμής του «απομυθοποιητή» και του «τολμηρού παραδοξολόγου» που δήθεν τα λέγει όλα έξω από τα δόντια! Η μοναχική ζωή ξεκινά με υποσχέσεις υπακοής, ταπείνωσης και αφοσίωσης στην αδελφότητα. Η αυτοπροβολή και η αυταρέσκεια δεν περιλαμβάνονται σε αυτές. Ψάχνοντας πάντως το βαθύτερο «γιατί», θα έλεγα ότι η θέση του π. Μιχαήλ απέναντι στα αγιορειτικά, ερμηνευόμενη ψυχοδυναμικά, επέχει θέση προσωπικής απολογίας.

Τελειώνοντας, θέλω να καθησυχάσω και να χαροποιήσω όσους ίσως ταράχτηκαν διαβάζοντας το δημοσίευμα του «Ε». Όχι! Δεν είναι το Όρος «στρατόπεδο συγκέντρωσης», ούτε κάποιο «ψυχιατρείο» αντιφρονούντων. Δεν έχουν θέση εδώ οι Κασσάνδρες και οι εμφανιζόμενοι ως καλοπροαίρετοι μοιρολογούντες… Το Άγιον Όρος δεν έχασε τη «ρότα» του, δεν βυθίζεται! Συνεχίζει να αρμενίζει σωστά, όπως το κάνει αιώνες τώρα. Για περισσότερα από χίλια χρόνια οι κωπηλάτες στέκουν άγρυπνοι νύχτα-μέρα στο κουπί τους. Το τιμόνι το κρατάει γερά η Καπετάνισσα, η Κυρία του Όρους, και η πυξίδα του δείχνει σταθερά τη Βασιλεία του Θεού. Όχι μόνον δεν ναυάγησε, αλλά αντίθετα: περισυλλέγει ναυαγούς!

Απάντηση μοναχού Μιχαήλ στην επιστολή

[ Αρχική σελίδα | Χάρτης | Βιβλία | Εξώφυλλα ]

 

ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ – ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ – ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΕ ΒΑΡΙΑ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ (ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ)

«Στο Αγιο Όρος παίρνουν ψυχοφάρμακα!» Συνέντευξη του μοναχού Μιχαήλ στην Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ(ένθετο περιοδικό Εψιλον: Τεύχος 524, 22/4/2001) 

Ο πατήρ Μιχαήλ, ένας παλιός αγιορείτης μοναχός, ζει σε ένα κελί στην ορεινή Κορινθία. Και από εκεί καταγγέλλει «πράγματα και θαύματα» για την αθωνική πολιτεία: από ομοφυλοφιλία μέχρι εθισμό σε βαριά ψυχοφάρμακα!

Υπάρχουν δύο είδη υπακοής: α) η υγιής και β) η νοσηρή υπακοή.

Μοναχός Μιχαήλ Χατζηαντωνίου. Η φωνή του, αντίλαλος στην έρημο όπου έζησε στο Σινά για έντεκα ολόκληρα χρόνια, ίσως αποδεσμεύσει τους… εγκλωβισμένους του μοναστικού συστήματος. Ο αγιορείτης καλόγερος, μετά από δεκατέσσερα χρόνια στη Μονή Σίμωνος Πέτρα, υψώνει φωνή διαμαρτυρίας για όσα συμβαίνουν στην αθωνική πολιτεία. Ο μοναχός Μιχαήλ ζει σήμερα στα ορεινά της Κορινθίας μόνος και ήσυχος, σε ένα κελί που του έχουν διαθέσει κάποιοι ευλαβείς άνθρωποι. Εκεί συγγράφει τα βιβλία του: έχει εκδώσει δώδεκα έως σήμερα και πολλές από τις καταγγελίες του βρίσκονται και εκεί, καταγραμμένες και στοιχειοθετημένες.

[Ο μοναχός Μιχαήλ γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας (του Μεγάλου Αλεξάνδρου) το 1955. Από το 1973 μέχρι τις αρχές του 1988 έζησε στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας στο Άγιον Όρος. Από τότε ως το καλοκαίρι του 1988 έμεινε στο Σινά. Από τον Οκτώβριο δε του 1998 και μετά, ζει μόνος και ήσυχος.]

Επιδεικνύουν απολυταρχική συμπεριφορά οι ηγούμενοι στα μοναστήρια του Αγίου Όρους;

Ο Αντίχριστος:
Τι είπε ο γέρων Παΐσιος στον μοναχό Μιχαήλ και σχόλια

«Στην αρχή, όταν εμφανίστηκαν, προέβαλαν εαυτούς ως χαρισματικές προσωπικότητες, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο είχαν πάρει από το Θεό την αποστολή να δημιουργήσουν ένα καινούργιο μοντέλο μοναχισμού.  Έτσι, γι’ αρκετό κόσμο οι προσωπικότητες αυτές εξέφραζαν ελπίδες και όνειρα. Προσπάθησαν, δημιούργησαν, οικοδόμησαν αδελφότητες, μοναστήρια, δραστηριοποιήθηκαν πάρα πολύ. Σημασία όμως έχει τι απέδωσε αυτή η δραστηριότητα. Και πάνω σ’ αυτό μπορώ να αναφέρω μία συζήτηση που είχαμε με το γερο-Παΐσιο. Το βασικό ερώτημα που με απασχολούσε ήταν το εξής: Γιατί η γενιά μου, σε επίπεδο μοναχών, ενώ παρουσίασε καλλιέργεια, κουλτούρα, ευαισθησία -σημεία πολύ θετικά για το γερο-Παΐσιο- δεν απέδωσε πνευματική καρποφορία;»

Χρησιμοποιούν «ειδικές» μεθόδους οι ηγούμενοι για να συνετίσουν ή να συμμορφώσουν το σύνολο των μοναχών;

«Νομίζω ότι πολλοί γέροντες ηγούμενοι αλλιώς ξεκίνησαν και αλλιώς κατέληξαν. Ήταν τελείως διαφορετικά όταν η αδελφότητα αριθμούσε έξι-εφτά μοναχούς και διαφορετικά όταν ο ίδιος γέροντας είχε περισσότερους μοναχούς. Το οργάνωσαν στην αρχή πατερικά, μοναχικά, είχαν βρει και μια παράδοση στο Άγιο Όρος…. Αργότερα όμως, όσο μεγάλωνε η αδελφότητα, άρχισαν να τη “στρατιωτικοποιούν”, να την αντιμετωπίζουν ως στρατόπεδο.

Έπρεπε να μείνει η συνοχή, η τάξη· κι ένα καινούργιο στοιχείο που εμφανίστηκε, το οποίο ήταν καθοριστικό στη νοοτροπία αυτής της οργάνωσης: η βιτρίνα. Ήταν πάρα πολύ προσεκτικοί στο πώς θα εκφραζόμασταν, άσχετα πώς ζούσαμε και τι λέγαμε μεταξύ μας. Πώς θα φανούμε, πώς δεν θα “γρατσουνιστεί” η βιτρίνα μας, πώς δεν θα ακουστούν τα προβλήματά μας μέχρι τη Θεσσαλονίκη… Ήμουν παρόν σε διάλογο στη Σύναξη όταν τηλεφώνησε κάποιος Ηγούμενος και είπε ότι βρέθηκε ένας Ιβηρίτης (σ.σ.: μοναχός από τη Μονή Ιβήρων) νεκρός στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος και είχε σχέση με δύο Ρουμάνους. Δεν μας ενόχλησε ιδιαίτερα, διότι μέσα σ’ ένα μεγάλο αριθμό μοναχών μπορεί να συμβαίνουν και τέτοια γεγονότα. Ο Ηγούμενος όμως που το έθιξε, ζήτησε απ’ την Ιερά Κοινότητα να εκδώσει χαρτί το οποίο θα ’λεγε, ότι ο συγκεκριμένος μοναχός δεν έχει καμιά σχέση με το Άγιο Όρος. Και ο παθών ήταν αγιορείτης πολλών δεκαετιών. Συζητιόταν τότε το θέμα και έλεγαν: “Πώς θα το πούμε αυτό, ο καθένας θα μπορεί να μας ανατρέψει, αφού δεν έχει διαγραφεί από τη Μονή… είναι κανονικός αγιορείτης”. Το πρόβλημα αυτό δείχνει ότι αρκετοί γέροντες σήμερα έχουν μεταφέρει το ενδιαφέρον τους στη βιτρίνα».

Η Ιερά Μονή Ιβήρων είναι 3η στην τάξη των Αγιορείτικων Μονών, ελληνική, κοινοβιακή και γιορτάζει στην Κοίμηση της Παναγίας.

Ποια είναι τα προβλήματα πίσω από τη βιτρίνα; Στα βιβλία σας υποστηρίζετε ότι ποσοστό μοναχών παίρνει βαριά ψυχοφάρμακα, κατ’ εντολή μάλιστα του ηγουμένου.

«Ήταν και για μένα αυτό μια πάρα πολύ μεγάλη και λυπηρή διαπίστωση. Ήταν οδυνηρή η απόφαση ν’ αρχίσω να τα δημοσιοποιώ και να γράφω γι’ αυτά τα πράγματα. Το έκανα μετά από 25 χρόνια στο μοναχισμό, ενώ οι διαπιστώσεις μου είχαν γίνει πολλά χρόνια πριν. Μετά δε απ’ την έκδοση των συγκεκριμένων βιβλίων που αναφέρονται στα ψυχοφάρμακα, ήρθαν πολλοί μοναχοί και με διαβεβαίωσαν ότι αυτά που γράφω είναι πάρα πολύ ήπια σε σχέση με την πραγματικότητα που ισχύει στο Άγιο Όρος».

Αναφέρετε σ’ ένα από τα βιβλία σας ότι φαρμακοποιός από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος συνδεόταν πνευματικά με κάποιο μοναστήρι του Αγίου Όρους, ήρθε σε δυσχερέστατη θέση όταν ο ηγούμενος του ζήτησε με τις…κούτες, βαριά ψυχοφάρμακα.

«Να πούμε ότι αυτό το μοναστήρι είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της “νοεράς” προσευχής (σ.σ.: η συνεχής επανάληψη της φράσης “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό”, η οποία οδηγεί σε φώτιση), που σημαίνει αυτό ότι εκπροσωπεί ό,τι πνευματικότερο μπορεί αυτή τη στιγμή να διαθέσει η Ορθοδοξία απέναντι στον σύγχρονο προβληματισμό».

Ποιο είναι αυτό το μοναστήρι, πατέρα Μιχαήλ; Και το περιστατικό με τις δύο κούτες ψυχοφάρμακα σε ποια Μονή συνέβη;

«Το περιστατικό αφορά τη Μονή Φιλοθέου και ο ηγούμενος που ήθελε τα ψυχοφάρμακα ήταν ο γέροντας Εφραίμ».

ο γέροντας Εφραίμ

Μπορεί κάποιος να αντειπεί ότι η μισή Ελλάδα παίρνει ψυχοφάρμακα, αγχολυτικά ή οτιδήποτε άλλο.

«Δεν ανέχομαι αυτή την κατάσταση. Θα ήθελα ο καθένας να μπορεί να βελτιώσει με προσπάθεια την ψυχολογική και πνευματική του κατάσταση και να εξισορροπήσει την καθημερινότητά του. Αλλά ακόμη περισσότερο δεν μπορώ να το ανεχθώ από ανθρώπους που ήρθαν να ασχοληθούν με υψηλότερο τρόπο ζωής, επομένως να ξεπεράσουν ανθρώπινα στοιχεία και αδυναμίες και ν’ αποκτήσουν, όπως λέμε, αγγελικό βίο».

Το νηφάλιο και μειλίχιο ύφος, δηλαδή, πολλών μοναχών στο Άγιο Όρος, οφείλεται στην επίδραση των ηρεμιστικών μιλιγκράμ;

«Μπορώ να κάνω μια σύγκριση με τους βεδουίνους που έζησα στο Σινά 11 χρόνια. Εκεί ήμουν υπεύθυνος για κάποια ερημητήρια σε αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, και τους έβλεπα να λιάζονται μ’ ένα υπέροχο χαμόγελο, διότι χρησιμοποιούσαν χασίς. Ιερά φυτά τα λέγανε εκεί. Τα είχαν μέσα στην καθημερινή τους ζωή, σαν ντομάτες. Ήταν και αυτοί πάρα πολύ πράοι, ήπιοι, χαμογελαστοί, γλυκείς. Επομένως, δεν μου αρκούν οι εξωτερικές συμπεριφορές».

Επανερχόμαστε στα του Αγίου Όρους. Γράφετε στα βιβλία σας ότι ο ηγούμενος, προκειμένου ν’ ασκήσει ψυχοσωματικό έλεγχο, επιβάλει στους «αντιδραστικούς» μοναχούς και σε όσους αμφισβητούν τα λεγόμενά του, να λαμβάνουν κάθε βράδυ ισχυρή δόση ηρεμιστικού. Αληθεύει αυτό;

«Δεν είναι κανόνας αυτό που περιγράφετε, αλλά συμβαίνει. Ρώτησα μοναχό, που ήρθε προσκύνημα στο Σινά και συζητούσαμε: “Πώς πήρες ψυχοφάρμακο την πρώτη φορά;”. Εκείνος μου απάντησε: “Ήρθε ο επίτροπος (σ.σ.: επίτροπος είναι ο αντικαταστάτης του ηγουμένου), έβαλε πάνω στο τραπέζι ένα μπουκαλάκι και μου είπε: «Θα παίρνεις ένα χάπι το πρωί και ένα το βράδυ. Αυτό το στέλνει ο Γέροντας και πρέπει να το πιεις…»”. Όπως μου είπε ο νεαρός μοναχός, εκείνο το βράδυ έκανε “υπακοή” και ήπιε το φάρμακο. Συνεχίζοντας τη συζήτηση μαζί του, τον ρώτησα σε τι ποσοστό στο μοναστήρι του οι μοναχοί λαμβάνουν ψυχοφάρμακα. Και μου απάντησε: “Είναι πολύ μεγάλο…”».

Ο νεαρός μοναχός σας μίλησε για μεγάλα ποσοστά. Αναφερόταν στο μοναστήρι του ή γενικότερα;

«Αυτός μου είπε για το μοναστήρι του. Ποτέ δεν φανταζόμουν βέβαια ότι τα ψυχοφάρμακα θα έβρισκαν εφαρμογή σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Υπήρχε γιατρός, που είχε διατελέσει στις Καρυές και είχε αναλάβει να τακτοποιήσει το φαρμακείο σε ένα μοναστήρι, ο οποίος είχε δει τις κούτες με τα ψυχοφάρμακα. Αυτός ο γιατρός αργότερα αποφάσισε να γίνει μοναχός».

Αφού είδε τις κούτες με τα ψυχοφάρμακα;

«Ναι, και μάλιστα σε αυτό το μοναστήρι που είχε τακτοποιήσει το φαρμακείο».

Ποιο είναι αυτό το μοναστήρι;

«Είναι γνωστή μονή, η οποία έχει στις τάξεις της πάνω από πενήντα μοναχούς».

Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένος;

«Όχι, γιατί νομίζω ότι καταντάει πλέον προσωπική εμπάθεια. Είναι αδύνατο, δηλαδή, να μην το χαρακτηρίσουν έτσι, γιατί αυτούς τους μοναχούς τους ξέρω. Θα πουν ότι ο Μιχαήλ επιτέθηκε εναντίον μας προσωπικά. Δεν θέλω, αλλά εάν για κάποιο λόγο χρειαστεί, εάν π.χ. η Κοινότητα του Αγίου Όρους με καλέσει, τότε θα πω τα στοιχεία. Εκεί θα μπορώ. Δεν θέλω να γίνω τόσο πολύ συγκεκριμένος, ή ίσως δεν ήλθε ακόμη η ώρα… Η ευθύνη όμως γι’ αυτά μεταφέρεται στον Ηγούμενο και σε δυο-τρία πρόσωπα του περιβάλλοντός του, τα οποία επιβάλλουν όχι μόνο τον απολυταρχισμό, αλλά και τη ρουφιανιά και μεθόδους ταπεινές, χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Υπάρχει κάποια ευθύνη, θα έλεγα ακόμη και νομική. Διότι το να μπει κάποιος χωρίς να παίρνει ψυχοφάρμακα και μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια να παίρνει ψυχοφάρμακα και να είναι μεγάλο το ποσοστό, ε, τότε, εάν η κοινωνία μας ήταν υγιής, δεν θα το ανεχόταν απλά και ήπια».

Υπάρχουν, δηλαδή, και τέτοια περιστατικά; Μπαίνει στο Άγιο Όρος κανείς υγιής και βγαίνει εθισμένος σε… καταπραϋντικές ουσίες;

«Ναι, πολλά… (χαμηλόφωνα και με αίσθηση ντροπής). Πρόσφατα μίλησε μαζί μου ένας πρώην μοναχός του Αγίου Όρους, ο οποίος μου είπε: “Θέλω να ψάξω για ένα κανάλι για να το πω. Δοκίμασαν τριάντα ψυχολογικά φάρμακα πάνω μου. Έζησα δεκαπέντε χρόνια απλά και φυσιολογικά. Πώς κατέληξα να γίνω πειραματόζωο;”».

Εσείς βλέπατε να διακινούνται κούτες στο Άγιο Όρος τα χρόνια που μονάζατε εκεί;

«Όχι, δεν τα ήξερα. Έβλεπα κουτιά αλλά δεν ήξερα τι περιείχαν ακριβώς».

Νομίζατε ότι ήταν απλά φάρμακα…

«Ναι. Με είχε στείλει, για παράδειγμα, μια φορά να αγοράσω φάρμακα ένας μοναχός όταν ήμασταν έξω. Μου είχε δώσει μια λίστα. Στο φαρμακείο, ο φαρμακοποιός με κοίταζε καλά καλά».

Σε φαρμακείο της Θεσσαλονίκης;

«Ναι. Με ρώτησε: “Για ποιόν τα θες τα φάρμακα αυτά;” και του είπα ότι τα ’θελα για έναν μοναχό. “Το ξέρετε, πάτερ”, μου είπε, “ότι τα φάρμακα αυτά είναι πολύ βαριά και δεν τα δίνουμε χωρίς συνταγή;”. Σκέφτηκα τότε ότι δεν θα είχε τα φάρμακα που ζητούσα και πήγα σ’ άλλο φαρμακείο, όπου μου είπαν ακριβώς τα ίδια. Όταν ρώτησα τι φάρμακα είναι επιτέλους αυτά που δεν μου τα δίνει κανείς, μου απάντησε ο φαρμακοποιός: “Πάτερ μου, αυτά δεν στα δίνω χωρίς συνταγή και χωρίς να γνωρίζω για ποιον προορίζονται γιατί είναι βαριά ψυχοφάρμακα…”. Εκνευρίστηκα λοιπόν πολύ με τον μοναχό που με είχε στείλει».

Σε άλλη κουβέντα, πατέρα Μιχαήλ, μου έχετε αποκαλύψει ότι πολλοί αγιορείτες επισκέπτονται συχνά ψυχίατρο. Είναι γεγονός;

«Στη Θεσσαλονίκη είναι ο πρώτος. Ασκεί θεραπευτική, γνωρίζει πολύ καλά τη νοοτροπία των μοναχών κι είναι πολύ οικείος μαζί τους. Πηγαίνουν σ’ αυτόν πολλοί μοναχοί και τους αρχίζει πάντοτε μιλώντας τους περί ακτίστου φωτός (σ.σ.: ένδειξη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος που περιβάλλει τους πνευματικούς μοναχούς με μια λάμψη) και νοεράς προσευχής».

Ο ψυχίατρος επισκέπτεται ο ίδιος το Άγιο Όρος ως θεράπων ιατρός;

«Ναι, θεραπεύει και στο Άγιον Όρος, αλλά τον επισκέπτονται οι μοναχοί και στη Θεσσαλονίκη για πιο ολοκληρωμένη αγωγή. Υπήρξε περιστατικό όπου μοναχός πήδηξε από το μπαλκόνι του και τον ανέσυραν εκεί, σ’ ένα παραλιακό μοναστήρι. Ευτυχώς έζησε…».

Εφόσον το περιστατικό ανήκει στο παρελθόν, μπορούμε να το γνωστοποιήσουμε;

«Κι όμως δεν έγινε ποτέ γνωστό».

Σε ποιο μοναστήρι είχε γίνει αυτό;

«Στα πρώτα, όπως πάει το καραβάκι… Εμένα, όμως, με απασχολούν κάποια συγκεκριμένα ερωτήματα: 1ον. Γιατί ένας μοναχός να μην έχει τη δυνατότητα να φύγει από ένα χώρο όπου φθάνει σε αδιέξοδο – γιατί μιλήσαμε πριν για απολυταρχισμό. 2ον. Εάν ένας μοναχός κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, έχει δικαίωμα ο ηγούμενος να τον κρατήσει κοντά του; Δεν νομίζω. Ξέρουμε ότι όλοι γινόμαστε μοναχοί για να διεκδικήσουμε ένα δικαίωμα, ν’ αναπαύσουμε την καρδούλα μας, να ικανοποιήσουμε μια πνευματική λαχτάρα, μια δίψα που έχουμε στη ζωή. Πώς φθάνουν αυτά τα παιδιά σ’ αυτό το τραγικό σημείο και πώς δεν γίνεται θέμα;».

Υπάρχουν πολλές απόπειρες αυτοκτονιών στο Άγιο Όρος;

«Γνωρίζω ένα περιστατικό. Μοναχός έχει αυτοπυρποληθεί».

Ποια χρονιά έγινε αυτό;

«Το 1994 περίπου».

Συνέβη σε μοναστήρι ή σε σκήτη;

«Σε μοναστήρι. Στις σκήτες είναι πιο ήπια τα πράγματα. Αν και βλέπουμε ότι και αυτά τώρα, τα μεγάλα παραδοσιακά καλιά στις Σκήτες, επειδή είχαν λειψανδρία, απέκτησαν και αυτά γέροντα, αυστηρή ζωή, πρόγραμμα και τάξη… κι έλυσαν το πρόβλημα».

Ποιος ευθύνεται τελικά για όλα αυτά που συμβαίνουν στο Περιβόλι της Παναγίας;

«Ευθύνονται και οι δύο πλευρές (σ.σ.: εννοεί και τους ηγουμένους και τους μοναχούς). Περισσότερο, όμως, νομίζω ενοχοποιείται η κεφαλή, αφού έχει τη δυνατότητα να εξυγιάνει τον προσερχόμενο, διότι ο προσερχόμενος έρχεται και παραδίδεται σ’ αυτόν με μια εμπιστοσύνη σχεδόν απόλυτη. Θα ήθελα να δω και περιπτώσεις κάποιων προσωπικοτήτων υγιών, ανοιχτόμυαλων, ελεύθερων, να δραστηριοποιούνται χωρίς κόμπλεξ, καταπιέσεις κτλ. Αυτό δεν το έχουμε δει ακόμα…».

Το θέμα των ψυχοφαρμάκων έχει τεθεί ποτέ στη σύναξη της Ιεράς Κοινότητας;

«Απ’ ό,τι ξέρω, όχι».

Μόνο το θέμα των ομοφυλοφιλικών σχέσεων τέθηκε, όποτε και εάν προέκυψε κάποιο κρούσμα…

«Πολλά κρούσματα – και μάλιστα, πριν από λίγο καιρό, ένας παλιός μοναχός αγιορείτης με αποκάλεσε UFO και ότι με περίμενε λίγο πιο έξυπνο. Γιατί υπήρχαν παρέες στις Καρυές, ή σε κάποιο κελί, όπου συναντιόμασταν γνωστοί μοναχοί και περίμεναν πότε θα φύγω για να εκδηλωθούν πιο ελεύθερα οι άνθρωποι. Τους αντιμετώπιζα όλους τόσο φυσικά που τους μπέρδευα. Με ρώτησε λοιπόν ο μοναχός: “Καλά, δεν καταλάβαινες τίποτε από αυτά που γινόντουσαν;”. Και συνέχισε στο ίδιο ύφος: “Τον τάδε μοναχό τον υποψιάστηκες ποτέ σου; Να σου πω ότι υπάρχει και κασέτα η οποία έχει καταγεγραμμένες συνομιλίες”. Απάντησα: “Μα ήμασταν φίλοι μ’ αυτόν που μου λες τόσα χρόνια. Πότε έγιναν αυτά;” Και μου αποκρίθηκε: “Γι’ αυτό σε αποκαλώ UFO”. Ναι, ζητήματα ομοφυλοφιλίας τέθηκαν στη Σύναξη, αλλά δεν πιστεύω πλέον σ’ αυτό το θεσμό, ότι μπορεί να μιλήσει έντιμα, ειλικρινά, με κόστος, διότι είδα πολλά χρόνια, δεκαετίες, η προτεραιότητά τους να είναι η βιτρίνα τους και -μπορώ να πω- κάποια στιγμή και η οικονομία τους. Όχι οικονομία με τον εκκλησιαστικό όρο, αλλά οικονομία “πρακτική”, δηλαδή κουκούλωμα των πάντων».

Πατέρα Μιχαήλ, θέλετε να συμπληρώσετε κάτι;

«Θέλω να υπογραμμίσω ότι τα παιδιά σήμερα στο Άγιο Όρος (σ.σ.: εννοεί τους μοναχούς) είναι πολύ καλά παιδιά. Τα αγαπάς, σε κοιτάζουν με καθαρή ματιά. Μιλάω για την πλειοψηφία, γιατί οπωσδήποτε υπάρχει κι ένας πολύ μικρός αριθμός μοναχών που δεν έχουν καθαρή καρδιά. Είπαμε, το μεγάλο μερίδιο ευθύνης το φέρουν οι κεφαλές…».

Κυριακάτικη (ένθετο περιοδικό έψιλον: Τεύχος 524)

http://greekjungle.blogspot.com.tr/2008/02/blog-post.html

Conspiracy of Silence?

Η εξόδιος Ακολουθία του μακαριστού π. Έφραίμ.

This year marks the 30th anniversary of Geronda Ephraim Koutsibou’s repose. Before the advent of the Internet, there was literally no information in existence about this hieromonk other than a few articles in Greek periodicals (which were limited prints), a few blurbs on some of Geronda Ephraim Filotheitis homilies to his monks, a few recorded chants and homilies. The late Geronda Epraim also wrote a book on noetic prayer which has been out of print for years. The majority of information that exists in circulation is oral tradition and hearsay. The majority of information about his death comes from two sources: the eyewitness accounts/newspaper articles of the time (which are non-existent now) and the driver of the vehicle, Ioannis Voutsas (now Geronda Joseph, Abbot of the St. Nekatrios Greek Orthodox Monastery in Roscoe, NY).

The late Geronda Ephraim Koutsibos of Xeropotamou Monastery, Mt. Athos.

Now with the advent of the Internet, the few things of the Geronda Ephraim have been uploaded and circulated (but certainly not all the chants, homilies, photographs, etc.). Again, this is all in the Greek language, and is meant for a very niche audience; people who are unaware of the circumstances behind his death will look, read, and move on to the next article. Despite the fact that there are photographs countless photographs of the late Elder in existence (including his skull which is missing a large portion of the cranium), there are dozens of chanting recordings and even more spiritual homilies, there are literally less than photos online, only a few chants, and two homilies in print, as well as one interview that one can find with a cursory Google search. It is almost as if he never existed…

Geronda Ephraim Moraitis (formerly Abbot of Philotheou Monastery, Mt. Athos, now of Arizona).

If one reads the various articles in circulation at the time of his death (1984-1985, all in Greek, of course), it becomes apparent that there are really no details about his untimely death. They all generically state: “He was killed in a car crash.” Moreover, nothing is mentioned about the driver of the vehicle, who was also a close spiritual child, Ioannis Voutsas. Nor are there any details about the “accident,” as it is always referred as: How did it happen? Where did it happen exactly? Were other people involved? Were there any other casualties?, etc. Though these things seem superfluous, they are quite important due to the position Ioannis finds himself in today, an ordained priest and Abbot of a monastery.

Geronda Joseph (formerly Ioannis Voutsas, now Abbot and father-Confessor at St. Nektarios Monastery, Roscoe, NY).

Various Stories in Circulation

Now if one combs the information contained in published periodicals, the 1st Series Homilies of Metropolitan Athansios Lemesou, the homilies of Geronda Ephraim Filotheitis, and the internet chatter on various forums, one comes upon some conflicting information concerning the death of Geronda Ephraim Xeropotamou.

Metropolitan Athansios Lemesou , university classmate of Geronda Joseph, speaks about the “accident”: http://www.pigizois.net/arxodariki/index_athanasios.htm

The inner circles of Geronda Ephraim of Arizona (monastics and lay disciples) maintain that the late Elder was murdered and died a martyric death. This is a very important distinction because if it was a simple car accident then the driver of the vehicle, Ioannis Voutsas, would not have been canonically permitted to be ordained a priest due to the sin of involuntary murder (homicide). Though, this matter was taken into consideration and Ioannis went to Fr. Epifanios Theodropoulos, who wrote him a letter certifying there were no canonical impediments preventing an ordination).

Elder Epifanios Theodoropoulos is said to have written Geronda Joseph a letter stating he had no impediments to the priesthood.

So, as the story goes, Geronda Ephraim of Xeropotamou had made some enemies in Greece. He had baptized some Muslims into Orthodoxy. He also had helped some very high ranking Freemasons leave their organization [Gnostic religion] and return to Orthodoxy. Apparently he was receiving death threats on Mount Athos shortly before his death. He is said to have spoken enigmatically about his upcoming death as if he foresaw what was going to happen. Some fathers have stated the Muslims retaliated, others have stated the Freemasons got revenge. The fathers agree that both groups are very spiteful people.

Were Freemasons or Muslims behind the “accident”?

Now on November 21, 1984, Ioannis was driving the late Elder to Athens so he could give a homily; it was the Feast Day of the Entrance of the Theotokos into the Temple. The accident occurred in Schimatari; about 60km northwest of Athens. It is not specified whether it occurred on Greek National Road 1 (Athens-Lamia-Thessalonik) or on some other road. There were apparently eye-witnesses who stated the blood was flowing like a river from the late Elder. However, it doesn’t state whether these witnesses saw the accident or arrived later. Was it a car crash? Was the car tampered with? Or, as stated in other accounts, were they ambushed and attacked? If ambushed, pulled out of the car and beaten, who were the assailants?

Schimatari

The Car Crash

The driver, Ioannis Voutsas (now Geronda Joseph) has an obedience from Geronda Ephraim to respond, “I don’t really remember what happened,” when asked about the “accident.” However, when Geronda Joseph ran the St. John the Theologian Monastery in Picton, ON, he told his closer lay disciples some of the details of the accident. As well, the late Geronda Ephraim had a very close spiritual child who lived in Toronto who knew details, as well as knew Geronda Joseph as a lay person. The details, combined with testimonies from various monks and nuns, paint a vague picture of the day’s events.

Brotherhood of St. Nektarios at Russian Synodal Building, NY.

Somewhat consistent testimonies are:

a) The incident is always referred to as a “car accident” or “terrible accident.” Never an attack or ambush, or car tampering, etc.

b) The late Elder’s death is also referred to as “he was killed in a car crash,” never he died in a car crash.

c) Geronda Ephraim’s skull is missing a large portion which points to a severe head injury. Though is this from the impact of the crash or, as in some testimonies, being pulled out of the car and beaten to death?

d) The car was apparently demolished and unrecognizable after the accident.

e) Ioannis Voutsas broke every bone in his body from “being thrown off,” “falling off,” or “dropping off” a very high cliff. The meters of the drop vary from story-teller.

f) Geronda Ephraim was at a house in Montreal, Canada when he received the news by telephone and flew back to Greece immediately.

g) Ioannis Voutsas was in a coma for a long time afterwards; faithfully and lovingly looked after by his wife Athina Voutsa (now Gerondissa Olympiada of Holy Protection Monastery in Whitehaven, PA). The Geronda would later relate, “She served me like an angel.”

Gerondissa Olympiada (formerly Athena Voutsa, wife of Ioannis Voutsas/Geronda Joseph, now Abbess of Holy Protection Monastery in White Haven, PA)

h) The doctors told Ioannis he would never walk again. Geronda Ephraim Filotheitis (now of Arizona) blessed him, did the sign of the cross over him, and told him not to worry. Today, Ioannis (Geronda Joseph) walks.

i) Ioannis walked with a cane for years afterwards. When he became a monk at Filotheou Monastery on Mount Athos (1992 or 1993), Geronda Ephraim told him to get rid of the cane, which he did out of blind obedience, and he has not needed it ever since.

j) Dr. Jim Telonis, the family doctor of St. Nektarios Monastery, verifies that Geronda Joseph still has a broken pelvis (according to his X-Rays and scans) and scientifically should not be able to walk. He verifies that it is a miracle that Geronda Joseph is walking.

Geronda Ephraim Xeropotaminos On Prayer

On the one hand, to say we believe in God and are Christians, but on the other hand not to pray, are two incompatible things. Whether one prays is the surest evidence of whether one lives consciously as a Christian. The Christian Church is a praying church. The man who does not pray, even if he seems more virtuous, cannot be a true Christian; no matter how much he desires to include himself with them. How can he believe in Him Who he does not know? For the presence and grace of God become felt and known only through our prayer.
And so, faith in God and His will are one thing, prayer is another. For, “even the demons believe and tremble” (James 2;19), however they do not pray. This is why whoever believes and does not pray resembles the demons which are spiritually dead, stinking, and completely detached from God. St. John Chrysostom assures us: “Just as this body of ours is dead and repulsive without the soul, thus also the soul that does not move itself in prayer is dead, wretched, and malodorous.” Namely, prayer is the life and “soul” of the soul. Therefore, it is also more necessary than this life of the body.
The Lord promised to appear to those who observe His commandments: “He that hath My commandments, and keepeth them, he it is that loveth Me: and he that loveth Me shall be loved by My Father, and I will love him, and will manifest Myself to him” (John 14:21). But what is keeping Christ’s commandments? For us to love Him and try to acquire the virtues that Christ taught in the Gospel, after we previously hate and drive out the corresponding vices from our soul: we put love in the place of envy, alms-giving in the place of avarice, meekness in the place of wrath, humble-mindedness in the place of pride.
Thus, prayer is a Gospel commandment that was given to all people. Just as in the exercise of all the other virtues the lay people must orient themselves towards the example of the monks—according to St. John Climacus, “Angels are a light for monks and the monastic life is a light for all men”—by analogy this also applies to the exercise of prayer.
And so we must train with bodily works, the verbal word, and with our thoughts, to now pray ceaselessly, until we acquire the “gift.” What is this gift? It is that secret and confidential gift of prayer that the Holy Spirit gives to man and which remains with him continuously (as the activity of Noetic Prayer of the Heart)…This secret gift of the Holy Spirit is a kind of prayer rooted in man’s heart that acts continuously according to the divine words: “I sleep but my heart is awake” (Song 5:2).
So, however much these things seem strange to our carnal nous, let’s not be unfaithful. The Church Fathers don’t make philosophical theories, but they talk with certainty and authority expressing the experiences of the grace of the Holy Spirit, which are common for them.
If we compare the different ages, we will see that as sin increases in the world and “the mystery of lawlessness” acts gradually, thus also God’s Grace intensifies, providing richer aids to those who want to be close to God. Thus the Theology of the Church is broadened and clarified; her Worship is enriched, her Spirituality is validated “in the streets” and “on the rooftops.”
And so let’s not quench our thirst with “painted water” only, as St. Isaac the Syrian very characteristically says in relation to only the theoretical preoccupation with neptic subjects. But rather let’s try to drink from the same pure “spring waters of salvation.” The need is imperative, precisely due to the age in which we live. If the apostasy already arrived, how would we confront the one who will try to deceive “if it were possible, even the elect?” Only if we have the “sense of God,” that is the name of Christ, “imprinted on our souls like an indelible stamp,” as the Great Basil says.
May the Grace and blessing of the Holy God be abundantly granted to all those who desire and try to taste something from the rich and lofty experience in Christ of our Fathers. Amen.
+Archimandrite Ephraim,
Abbot of the Holy Monastery of Xeropotamou

Μακαριστός Εφραίμ Ξηροποταμινός

Αποσπάσμα από το βιβλίο “Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς” του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Γέροντας Εφραίμ Ξηροποταμινός: Περί Προσευχής

ο Διάβολος φοβάται το κομβοσχοίνι!

Γέροντα Εφραίμ της Ι. Μ. Ξηροποτάμου

«… Τὸ νά λέγωμε ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί εἴμεθα χριστιανοί καί ἀφ’ ἑτέρου νά μην προσευχώμεθα εἶναι δύο πράγματα ἀσυμβίβαστα. Το ἄν κανείς προσεύχεται, άποτελεῖ το ἀσφαλέστερο τεκμήριο τοῦ ἄν ζῆ συνειδητά ὡς χριστιανός. Ἡ χριστιανική Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία προσευχομένων. Ἄνθρωπος που δεν προσεύχεται, ἀκόμη και ἄν φαίνεται ὁ πλέον ἐνάρετος, δεν μπορεῖ να εἶναι πραγματικός χριστιανός, ὅσο και ἄν ἴσως θέλη να συγκαταλέγη τον ἐαυτό του με ἐκείνους. Πῶς μπορῆ να πιστεύη σ’ Αὐτόν που δεν γνωρίζει; Διότι ἡ παρουσία και ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μόνο δια μέσου τῆς προσευχῆς μᾶς γίνονται αἰσθητές και γνωστές.

Ἄλλο λοιπόν ἡ πίστις στον Θεό και στο θέλημά του και ἄλλο προσευχή. Διότι «και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίττουσι» ὅμως δεν προσεύχονται. Γι’ αὐτό και ὅποιος πιστεύει μεν, ἀλλά δεν προσεύχεται, ὁμοιάζει με τους δαίμονες, που εἶναι πνευματικά νεκροί, δυσώδεις και ἀποκομμένοι ἐντελῶς ἀπό τον Θεό. «Ὅπως το σῶμα αὐτό το δικό μας χωρίς την ψυχή εἶναι νεκρό και ἀποκρουστικό, ἐτσι και ἡ ψυχή που δεν κινεῖ τον ἐαυτό της σε προσευχή εἶναι νεκρή, ἄθλια και δυσώδης», μας βεβαιώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Εἶναι δηλαδή ἡ προσευχή ἡ ζωἠ και ἡ «ψυχή» τῆς ψυχῆς. Εἶναι ἄρα πιο ἀναγκαία και ἀπό αύτήν την ζωή του σώματος.

Ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε να εμφανισθῆ σ’αὐτόν που τηρεῖ τις ἐντολές του: «ὁ ἔχων τας εντολάς μου και τηρῶν αὐτάς, ἐκείνος ἐστίν ὁ άγαπῶν με. ὁ δε ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπό τοῦ Πατρός μου, καγώ ἀγαπήσω αὐτόν και ἐμφανίσω αὐτῶ ἐμαυτόν». Τι εἶναι δε τήρησις ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ; Το να ἀγαπήσωμε και να προσπαθήσωμε να ἀποκτήσωμε τις ἀρετές που μας δίδαξε ὁ Κύριος στο Ευαγγέλιο, ἀφοῦ προηγουμένως μισήσωμε και ἐκδιώξωμε ἀπό την ψυχή μας τις ἀντίστοιχες κακίες: στην θέσι τοῦ φθόνου να βάλωμε την ἀγάπη, στη θέσι τῆς φιλαργυρίας την ἐλεημοσύνη, στη θέσι τῆς ὀργῆς την πραότητα και στη θέσι τῆς ὑπερηφανείας την ταπεινοφροσύνη.

Ἔτσι και ἡ προσευχή, εἶναι εὐαγγελική ἐντολή που δόθηκε σε ὅλους τους ἀνθρώπους. Ὅπως δε στην ἄσκησι ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν οἱ λαϊκοί πρέπει να προσανατολίζωνται προς το παράδειγμα τῶν μοναχῶν -σύμφωνα με το ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, «φῶς για τους μοναχούς εἶναι οἱ  Ἄγγελοι ἐνῶ φῶς για ὅλους τους ἀνθρώπους εἶναι ἡ μοναχική πολιτεία»- κατ’ ἀναλογίαν, αὐτό ἰσχύει και στην ἄσκηση τῆς προσευχῆς.

Πρέπει λοιπόν να ἐξασκοῦμε και με τα σωματικά ἔργα και με τον προφορικό λόγο και με τη σκέψι μας την δυνατή σ’ ἐμάς τώρα προσευχή συνεχῶς, μέχρις ὅτου ἐπιτύχουμε το «δῶρο». Ποιο εἶναι αὐτό το δῶρο; Εἶναι έκείνο το μυστικό και ἀπόρρητο δῶρο τῆς προσευχῆς που δίνει το Ἅγιον Πνεῦμα στον ἄνθρωπο και το ὀποῖο παραμένει μαζί του συνεχῶς (ὡς ἐνέργεια τῆς Νοερᾶς Καρδιακῆς Προσευχῆς). Αὐτό το δῶρο ἄλλοτε μεν ἔλκει μόνο του τον νοῦ, που ἀξιώθηκε να το λάβη, προς την πλέον ἄρρητη ἔνωσι και πηγάζει ἱερή εὐφροσύνη και ἄλλοτε πάλι συνοδεύει μυστικά τον νοῦ που ἀνυψώνεται προς τον Θεό και συμπροσεύχεται με αὐτόν σαν μια μουσική ὑπόκρουσι σε κάποιον που τραγουδᾶ, ἐναρμονίζοντας το τραγούδι του με αὐτήν. Το μυστικό δηλαδή αὐτό χάρισμα του Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἕνα εἶδος προσευχῆς ριζωμένης στην καρδιά του ἀνθρώπου που ἐνεργεῖ συνεχῶς κατά το ἱερό λόγιο: «Ἐγώ καθεύδω και ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ». Ὅσο λοιπόν και ἄν αὐτά φαίνονται παράξενα στον δικό μας σαρκικό νοῦ, ἀς μην ἀπιστήσωμε. Οἱ πατέρες τῆς  Ἐκκλησίας δεν κάνουν φιλοσοφικές θεωρίες, ἀλλά μιλούν με βεβαιότητα και κῦρος ἐκφράζοντας τα βιώματα τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, που τους εἶναι κοινά. Ἄν κάνωμε μια σύγκριση τῶν διαφόρων ἐποχῶν, θα δοῦμε ὄτι καθῶς σιγά-σιγά πλεονάζει ἡ ἀμαρτία στον κόσμο και ἐνεργείται σταδιακά το «μυστήριον τῆς ἀνομίας» ἔτσι και ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὑπερπερισσεύει παρέχοντας πλουσιώτερα τα βοηθητικά μέσα σε ὄσους θέλουν να πλησιάσουν τον Θεό. Ἔτσι ἡ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας πλατύνεται και ἀποσαφηνίζεται, ἡ Λατρεία της ἐμπλουτίζεται, ἡ Πνευματικότης της κυρήσσεται «ἐν ταῖς πλατείαις» και «ἐπί τῶν δωμάτων». Ἄς μην προσπαθοῦμε λοιπόν να σβήνωμε τη δίψα μας με «ζωγραφιστό νερό» μόνο, ὅπως πολύ χαρακτηριστικά λέγει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος, σχετικά με την θεωρητική μόνο ἐνασχόλησι με τα νηπτικά θέματα, ἀλλά ἄς προσπαθήσωμε να πιοῦμε ἀπό αὐτά τα ἴδια ἄδολα νάματα «τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου». Ἡ ἀνάγκη εἶναι ἐπιτακτική, ἀκριβῶς λόγῳ τῶν τῆς ἐποχῆς στην ὀποῖα ζοῦμε. Ἄν ἡ ἀποστασία ἔφθασε ἤδη, πῶς θα μπορέσουμε να ἀντιμετωπίσωμε ἐκείνον που θα προσπαθήση να πλανήση «εἰ δυνατόν και τους ἐκλεκτούς»; Μόνο ἄν ἔχωμε την «ἔννοιαν τοῦ Θεοῦ» το ὄνομα δηλαδή τοῦ Χριστοῦ «τυπωμένο στην ψυχή μας σαν μια σφραγίδα ἀνεξάλειπτη» ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. Εἵθε ἡ Χάρις και ἡ εὐλογία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ να εἶναι ἀφθονοπάροχη σε ὄλους ὄσους ἐπιθυμοῦν και προσπαθοῦν να γευθοῦν κάτι ἀπό την πλούσια και ὑψηλή ἐν Χριστῷ ἐμπειρία τῶν Πατέρων μας. Ἀμην. +Αρχ. Ἐφραίμ Καθηγούμενος Ἱεράς Μονῆς Ξηροποτάμου

Αποσπάσμα από το βιβλίο “Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς” του π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

A Conversation about Geronda Ephraim Xeropotamou (Chanting forum in Greece)

<<Αγαπητέ Γιώργο, δεν γνωρίζω περισσότερα για τον μακαριστό γέροντα. Αυτά που ξέρω τα γνωρίζω από τον πατέρα μου που ήταν φίλοι και τον ήξερε από μικρό. Ήταν τελειόφοιτος της Θεολογικής σχολής και έψελνε στον ναό του κοιμητηρίου του Βόλου και έφυγε στο Άγιο Όρος επειδή γνώρισε τον επίσης εκ Βόλου ορμώμενο γέροντα Εφραίμ, που βρίσκετε τώρα στην Αμερική. Έτσι βρέθηκε στην μονή Φιλοθέου και ο γέροντας Εφραίμ τον εμπιστευόταν αρκετά και τον άφηνε στην θέση του, όταν ο ίδιος άρχισε να φεύγει για την Αμερική, εάν δεν κάνω λάθος στα τέλη του 1970. Μέχρι που επανδρώθηκε η μονή Ξηροποτάμου και τον τοποθέτησε σαν ηγούμενο στην μονή εκείνη σε μικρή ηλικία. Όμως στα μέσα του 1980 σκοτώθηκε σε δυστύχημα και ο Θεός τον πήρε από κοντά μας σε νεαρή ηλικία. Αυτά τα λίγα ξέρω, όπως επίσης και ότι ήρθε, νομίζω, 2 φορές σπίτι μου. Για να σου πω την αλήθεια ο πατέρας μου συγκινήθηκε όταν του έβαλα να ακούσει κάποιες ηχογραφήσεις που έβαλες στο φόρουμ, οπότε ανέβασε και άλλες εάν έχεις! Προσπαθώ να βρω και εγώ την κουρά του, αλλά δεν ξέρω ποιος την έχει. Είδομεν!!

Είχε σκοτωθεί σε δυστύχημα πηγαίνοντας στην Αθήνα για μία ομιλία. Ο οδηγός του έζησε και άνοιξε τα μάτια του μετά από πολύ καιρό, αφού ήταν σε κώμα. Πολύ κάλος άνθρωπος ο μακαριστός και τον θυμάμαι πολύ λίγο από τον τρόπο που μου μίλησε στο Ξηροποτάμου. Πολύ πιθανό η ηχογράφηση να είναι στο Φιλοθέου, αφού από εκεί ξεκίνησε επί εποχής ηγουμενίας του γέροντος Εφραίμ. Ο γέροντας όμως έκανε συχνές εκείνη την εποχή, τοποθετήσεις μοναχών στα διάφορα μοναστήρια του Αγίου Όρους και ο π. Εφραίμ κατέληξε στο Ξηροποτάμου, νομίζω ηγούμενος σε πολύ νεαρά ηλικία! Κάπου πρέπει να έχω κασέτα από την κουρά του και εάν την βρω θα την ανεβάσω!>>

__________________

Geronda Ephraim on the abbot’s throne at Xeropotamou Monastery in his archimandrite vestments.

Συμεών Ελευθεριάδης

http://analogion.com/forum/showthread.php?t=2501

“Dear George, I don’t know much about the late Elder. The things I do know I learnt from my father. They were friends and my father knew him since his childhood. He was a graduate of the School of Theology and chanted at the cemetery church in Volos. He left for Mount Athos because he knew that Geronda Ephraim, who is now in America, was also from Volos. Thus he was found in Filotheou and Geronda Ephraim trusted him enough and left him in his place when he started travelling to America, if I’m not mistaken, in the late 1970s. Geronda Ephraim then sent monks to Xeropotamou Monastery and placed him as abbot of that monastery at a young age. But in the mid-1980s, he was killed in an accident and God took him from us at a young age. These few things I know as well as I think he came to our house twice. To tell you the truth, my father was moved when I played him some recordings that you put on this forum. So, if you other recordings, upload them! I will also try to find the recording of his tonsure. I have it but I don’t know where it is.

Geronda Ephraim Xeropotamou was killed in an accident on his way to Athens to give a homily. His driver lived and opened his eyes after a very long time, since he was in a coma. The blessed one was a good man and I remember very little of the way he talked to me at Xeropotamou. It’s very likely the recording is at Filotheou, since he started out there under the abbacy of Geronda Ephraim [Arizona]. However, during that time, the Elder frequently placed monks on various monasteries of Mount Athos and Fr. Ephraim came to Xeropotamou. I think he was an abbot at a very young age! I must have the cassette from his tonsure somewhere and I will upload it if I find it!”

__________________

Simeon Eleftheriadis

A Brief Documentation of the Death of Geronda Ephraim Xeropotamou (http://stnektariosmonastery.tumblr.com/)

“Geronda Ephraim Xeropotaminos was born in Volos in 1940, Apostolos George Koutsibos according to the world.

In 1963, he came to the synodia of Elder Ephraim in the Kelli of St. Artemisou in Provata. He was tonsured a monk in 1964. He then followed his Elder to Filotheou Monastery.

In 1971, he was ordained deacon and priest. In 1980 he went to Xeropotamou Monastery. On 3/9/1981, he was elevated as the first abbot of the now cenobitic monastery.

Death found him going to give a speech in Athens on 11.21.1984 outside Schimatari Thebes. A car crash occurred, death was instantaneous. The blood, say witnesses, ran several hours after the death is.” (Monk Moses of Mount Athos, Mega Gerontikon of Virtuous Hagiorites of the 20th Century, Volume II: 1956-1983).

The driver of the automobile was a lay disciple of Elder Ephraim, Ioannis Voutsas. He broke every bone in his body and lay in a coma for a long time afterwards. The doctors said he would never walk again. However, Geronda Ephraim of Arizona did the sign of the cross over him and told him not to worry. He was able to walk afterwards. Less than a decade after this accident, Ioannis went to Filotheou Monastery on Mount Athos to become a monk. Geronda Ephraim tonsured Ioannis a monk and named him Joseph. He was ordained to the priesthood by Metropolitan Anthony of Sisanio and Siatisti. This all within the first few days of his arrival. Fr. Epifanios Theodropoulos, the number one canonologist in Greece at the time, wrote Ioannis/Joseph a letter stating that he had no canonical impediments for ordination (i.e. due to being the driver in the car accident that killed Geronda Ephraim of Xeropotamou, etc.)

Within a couple years, Geronda Ephraim brought Hieromonk Joseph and Fr. Germanos to Canada to establish the St. John the Theologian Monastery in Picton, Ontario. In the spring of 1997, after a few years of persecution by Metropolitan Sotirios of Canada (including questioning the canonicity of Geronda’s ordination), the St. John brotherhood sought refuge at St. Anthony’s Monastery in Florence, AZ.

In January of 1999, the brotherhood relocated to Roscoe, NY, where they established the St. Nektarios Greek Orthodox Monastery. Today, the driver of that vehicle, Ioannis Voutsas, is the abbot of St. Nektarios, Geronda Joseph.

Taken from http://stnektariosmonastery.tumblr.com/

Geronda Ephraim in his archimandrite vestments at Xeropotamou Monastery.

What Monasticism Presupposes (Geronda Ephraim Xeropotamou)

Monasticism involves a special inclination (κλίση) which God himself plants, as well as a calling. This calling (κλήσις) occurs from the Lord of all, but He himself tells us that “All men cannot receive this saying” (Matt. 19:11). So the call is directed to everyone, but “those who are able to receive it” respond.  And this is the one who becomes a monk … Of course, the consistency in a spiritual program is what really counts in life of a monk and in the life of a Christian lay person. The consistency in this program constitutes a struggle against the world, the devil, and the flesh. These enemies succeed in tripping us up, because (and when) they find us unprepared. That is, they find us in negligence and thus we have a heap of falls. The falls are not confronted, nor avoided except with vigilance and commitment to a program of spiritual life. The spiritual life is a battle and you cannot give up the weapon in battle without the risk of death. You need the weapon always at hand to deal with enemies. This occurs in the life of the monks: They continually have the weapon in hand, never board shoulder. Prayer plays a big role in this thing …

Taken from A Discussion with Elder Ephraim of Xeropotamou († 21-11-1984)

Geronda Ephraim walking in Xeropotamou Monastery holding his abbot staff.

Excerpt from a homily by Geronda Isidore the Blind (April 29, 2014)

Left to Right: Geronda Isidore the Blind of Philotheou, Geronda Ephraim of Arizona (former Abbot of Philotheou) and the late Geronda Ephraim of Xeropotamou.

… Geronda Isidore then took a photograph. It depicted himself with his Elder and the Angelic form of the late Elder Ephraim, the Holy Abbot of Xeropotamou.

“Children, in 1979 we were 92 monks here [i.e. Philotheou Monastery]. Our Geronda then sent Philotheos to Karakallou, Agathon to Konstamonitsou and Ephraim to Xeropotamou; who is said to have martyred… God allowed him to die very young in a martyric way; he was only 40 years old…Do you know why? Because he baptized former Muslims Orthodox Christians! Surprised we heard something we did not know… We had heard that Ephraim Xeropotaminos was killed in a car … but now the matter entered its true dimension….

I thought about how in America since the time Ephraim Philotheou went,  eight hundred thousand souls have been baptized…This is why Geronda continuously receives threats on his life and incredible calumnies. And yet he continues…

Nineteen officially recorded Monasteries! Two in the center of International Zionism: New York, Chicago, Canada  … And he’s preparing two more monasteries …

In Arizona, the Monastery of St. Anthony which the Elder established made the desert resemble the greenest fertile place in the world. It hosts permanently about 500 pilgrims arriving from everywhere, seeking to quench their souls. With plenty of water miraculously found there watering a thousand plus acres with 6000 olive trees, lemon, orange, pistachio, vines and other things previously unimaginable for the climate of the region. But, what’s impossible for men is possible for God…

Source: http://voutsinasilias.blogspot.com